The beggining of my journey...

marzec 23, 2019 o godzinie 11:32 , Brak komentarzy

Szkolenie z turystyki zimowej górskiej

Life is 10% what happens to me and 90% how I react to it!!!

Nieważne kiedy i gdzie, ważne że znalazłam swoje miejsce na świecie....

Miejsce.... Morskie Oko

Organizator... Portal Tatrzański

Przewodnik.... Ludwik Wilczyński

Może nie wszyscy mi uwierzą, ale dużo rzeczy dzieje się u mnie przez przypadek, do tego moja impulsywność i mieszanka wybuchowa gotowa. Tak też było i tym razem, impuls i bukuje kurs, płace zaliczkę, a dalej zobaczymy. Dopiero zaczęłam swoją przygodę z górami w zeszłym lecie, a o zimie nie wiedziałam nic i do tego nic nie miałam, ani ubrań ani sprzętu, no ale cóż zawsze powtarzam, że i tak dam radę.

Szkolenie/kurs przekładałam 2 razy z prywatnych powodów i jakby była możliwość to pewnie dalej bym je przekładała, bo chciałam być dobrze przygotowana, ale cóż trzeba podjąć wyzwanie....

Może to dziwnie zabrzmi, ale mega się obawiałam schroniska, bo nigdy w nich nie spałam. Raczej wybieram wyższy standard, a sama myśl dzielenia pokoju z obcymi była niepokojąca, ale szybko prostuje... schroniska mają klimat. Pierwsze spostrzeżenie.... nawet jak w pokoju nie "zaiskrzy" to można znaleźć fajne towarzystwo w takich miejscach, trochę hermetyczne środowisko, ale dla chcącego nic trudnego...

Ale od początku....

Planuje przyjazd we czwartek do schroniska, by na spokojnie przespać noc i być gotowa na 8:00 następnego dnia. Pierwsza rzecz która mnie zaskakuje to cena za parking tj. 100 zeta. Cóż dużo do gadania nie mam i płacę. I teraz najlepsze.... wnieść wszystkie moje taboły (2 torby i plecak) nie na czwarte piętro czy jeden km ale 9 km wzwyż.... pierwsza myśl... spartan girl... ja nie dam radę hahahaha...

I tak ruszyłam.... Nawet sprawiało mi to radość pokazując jadącym w wozach turystom, że nie można iść na łatwiznę i się wozić tylko ruszyć cztery litery do góry. Miałam nawet swoich kibiców na trasie, ale końcówkę odczułam, może nie ja a mój kręgosłup, który taki zdrowy to nie jest....

Wszystko rekompensuje widok na góry i fakt że będę je penetrować aż trzy dni... jestem dosłownie zahipnotyzowana.

Trochę o naszym przewodniku. Ludwik Wilczyński... instruktor alpinizmu, swoje wieloletnie doświadczenie zdobył w górach całego świata od Himalajów przez Andy, Pamir, Alpy, Kaukaz aż, po jego ukochane Tatry, od których zaczął przygodę z górami. Bardzo sympatyczny, cierpliwy i pomocny. Zdecydowanie mogę go polecić jako przewodnika czy instruktora, zarówno osobom początkujących w górach jak już doświadczonych.

Dzień 1. Zapoznanie, sprzęt i przetarcie pierwszych szlaków.

Przyznaje się bez bicia... wiedziałam, że mam nieodpowiednie buty, no ale kasę by je kupić przewaliłam na Wenecję.... sorry ale nie żałuje.

Dostaje inne... dla mojej wygody i bezpieczeństwa oczywiście... wnioski... pierwszy mój zakup po powrocie to buty wysokogórskie, bo mają ogromne znaczenie tak jak i rękawice... Te ostanie to znalazłam nawet za 700 zeta, ale bez przesady...

Kiedy wszyscy już dostają sprzęt... tzn detektory lawinowe, sondy, łopaty, czekany, raki i uprzęże, więc czas na rekonesans i praktykę w terenie. Przechodzimy przez całe zamarznięte Morskie Oko pod podnóże szlaku na Czarny Staw pod Rysami i tu pierwsza lekcja.... metody wychodzenia i schodzenie w rakach. Następnie kierujemy się w stronę wodospadów, które w tym okresie są zamarznięte i idealne na ćwiczenia wbijania raków w lód i pokonywanie takich powierzchni wzwyż, tym razem samymi rakami. Krótka lekcja i idziemy na Czarny Staw pod Rysami, pogoda nie rozpieszcza, wieje jak cholera no ale.... Po dotarciu do celu chwilka przerwy i czas by poćwiczyć jak się zachować gdy zejdzie lawina i jak szukać osób które zostały przez nią pochłonięte, czyli co zrobić by uratować poszkodowanych, przy zachowaniu własnego bezpieczeństwa. Dwie grupy 3-osobowe i szukamy zakopanego plecaka. Przyznam, że wyczucie go sondą jakoś mi akurat nie wychodziło, ale miałam kumate osoby w grupie i poszło szybko.

Po kilku praktykach przechodzimy na drugą stronę stawu by poćwiczyć hamowanie czekanem po upadku... niestety ostatnie opady śniegu spowodowały, że nie było poślizgu... no dobra ja miałam... odpowiednie spodnie i jedziesz... jak dziecko... zabawa mega jak dla mnie oczywiście z nauką... praktyka czyni mistrzem mówią. Czas na powrót do schroniska, a przy zejściu albo raczej zjeżdżaniu kilka prób na użycie czekana. Ja prędkości akurat lubię także idealny fun jak dla mnie.

Chwila przerwy na ogarnięcie się i posiłek, aby się wspólnie spotkać wieczorową porą na teoretyczną część o górach, czyli jak planować wyjścia, jakie są podstawy na rozpoznanie miejsc lawinowych na mapie, kiedy odpuścić itp. Na deser nauka jak robić wiązania na linie.

Dzień 2. Wodospady lodowe i stanowisko czekan.

Pogoda nie zapowiadała się dobrze, silny wiatr i opady śniegu spowodowały, że przewodnik zmienił plany i przesunął zaplanowany wypad do doliny za Mnichem na kolejny dzień. Plan na dziś to wodospady lodowe i to był strzał w dziesiątkę dla większości jak nie wszystkich w grupie.

Po śniadanku standardowo przez Morskie Oko udaliśmy w stronę wodospadu, ilość nasypanego śniegu powoduje dodatkowe trudności czyli trzeba torować. Miejsce docelowe jest w zasadzie niedaleko i do tego otoczone drzewami czyli zero wiatru, więc mamy dużo czasu i dobre warunki by poćwiczyć.

Zaczynami od nauki na mniejszym wodospadzie przy użyciu raków, czekana i uprzęży. Po mojej pierwszej próbie i źle dobranych rękawiczek moje ręce drętwieją i w terenie mogłoby to się źle skończyć. Wszyscy sobie dobrze radzą, a ja zmieniam rękawiczki i już nie mam żadnych ograniczeń. Po kilku próbach przechodzimy na większy wodospad i tu już podejście przy użyciu 2 czekanów. I powiem wam że jest mega... kurcze zajebiste uczucie i nie tylko ja mogłabym to robić i robić. Trzeba tylko popracować nad kondycją.

Coś jeszcze pomyśle w tym temacie na 100%, tylko następny sezon już niestety. Jak mówię... moje klimaty. Nikt nie chce stąd iść, ale nasz przewodnik ma jeszcze program do zrobienia, więc udajemy się na drugi koniec jeziora by nauczyć się różnych form asekuracji.

Szybki powrót do schroniska i standardowo trochę teorii wieczorem, tym razem jak czytać mapę i radzić sobie z kompasem i powtórka z rozrywki czyli lina.

Dzień 3. Dolina Młynnicka i trochę wspinaczki

Ostatniego dnia wyruszyliśmy do doliny Młynnickiej. Pogoda dopisuje, jest słonecznie i bezchmurnie. Droga jest pionowo w górę, ale krajobrazy nie do opisania zwłaszcza na Czarny Staw i Rysy.

Nie sprawdziłam czasu więc nie wiem ile nam to zajęło. Przy okazji obserwuje obok sunących skitourowców kierujących się na wrota Chałubińskiego by stamtąd zacząć zjazd. Dużo francuzów, czyżby u nas taniej??? czy ładniej??? Dolina jest przepiękna w tym okresie zimowym. Próbuje zapamiętać ile się da i zachować jak najdłużej w mej pamięci. Foto nie odda nigdy tego klimatu. Bezcenne doświadczenia.

Instruktor przygotowuje stanowisko i kolejna forma wspinaczki, aby poczuć trochę wysokości w pionie i obyć się z linami i używaniem czekana. Po próbie każdego jeszcze przekładane ćwiczenia na hamowanie czekanem ze względu na dużo śniegu, ale tu już warunki idealne i testujemy 3 formy: na plecach (chyba najprostszy jak taki istnieje hahahah), przy upadku z głową w dól i na brzuchu i ostatni, który wprawił największą trudność dla niektórych to na plecach z głową w dół. Dla mnie mega frajda, ale co byłoby w rzeczywistości to miejmy nadzieje, że nie będę musiała się przekonać.

Czas na powrót do schroniska i zakończenie kursu, ale jeszcze po drodze czeka nas przypomnienie form asekuracji. Podczas schodzenia czeka nas niespodzianka w postaci lawiny, która zeszła jak byliśmy w dolinie i przykryła część naszych śladów. Macie okazje zobaczyć, że lawiny istnieją w realu - nasz przewodnik rzekł. I omijamy ją szerokim łukiem.

Podsumowując... Dużo nauki i wiedzy jak na te trzy dni. Bardzo pozytywne wrażenia, ale jak zawsze wszystko co dobre szybko się kończy. Dla mnie to dopiero początek przygody i nowych doświadczeń bo teraz wiem, że jestem we właściwym miejscu i się nie mogę doczekać kolejnych wypraw i tego gdzie to mnie może doprowadzić. Góry to adrenalina, a ja lubię adrenalinę.

Posted by Gruszka

The beggining of my journey...

Brak komentarzy

Pozostaw odpowiedź

Stwórz swoją stronę internetową lub sklep internetowy z Mozello.